Διάβασμα, όνειρα, αγωνία, … Τα αποτελέσματα βγήκαν και το παιδί δεν πέρασε στις Πανελλαδικές. Μια πόρτα έκλεισε, αλλά … προσωρινά! Σημασία έχει η συνέχεια!
Τι συμβαίνει αλήθεια όταν ένα παιδί, παρά την προσπάθεια, δεν τα καταφέρνει; Ποια πρέπει να είναι η αντίδραση των γονιών;
Τι σημαίνει ουσιαστικά η αποτυχία στις εξετάσεις και γιατί το πτυχίο καθορίζει ολόκληρη τη ζωή ενός παιδιού;
Αυτά και σε άλλα ερωτήματα απαντάει η κλινική ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια κ. Ευθυμία Παυλάτου.
« Η αποτυχία είναι ένα χρήσιμο
μάθημα για το μέλλον»
Πιο συγκεκριμένα, το παιδί μέσω της αποτυχίας του μπορεί να εντοπίσει όλους τους παράγοντες που θεωρεί ότι ευθύνονται για το αποτέλεσμα (κακή – ελλιπής προετοιμασία, λανθασμένη – μη ρεαλιστική -με βάση τις γνώσεις, τις ικανότητες και τα ενδιαφέροντά του- επιλογή στόχου, υπερβολικό άγχος και κούραση, κακή οργάνωση χρόνου και μελέτης, τύχη, μη αποτελεσματικοί καθηγητές – μέθοδοι διδασκαλίας, μελέτης κ.λπ.).
Επιπλέον, του δίνεται η ευκαιρία όχι μόνο να εκτιμήσει ποια από αυτά τα αίτια ήταν στον έλεγχό του, αλλά και τι μπορεί να κάνει από εδώ και πέρα για να τα αλλάξει σε παρόμοιες μελλοντικές καταστάσεις. Σημαντικό είναι να αποβάλει το παιδί παράλογες και δυσλειτουργικές αντιλήψεις, όπως: «Αν δεν τα καταφέρω, τότε είμαι αποτυχημένος»,
«Αν δεν είμαι επιτυχημένος δεν αξίζω»,
«Τα λάθη είναι ένδειξη ότι είμαι ανίκανος»,
«Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθώ για κάτι αν δεν μπορώ να το πετύχω»,
«Η αποτυχία είναι καταστροφή»,
«Αν δεν σπουδάσω αυτό που θέλω είμαι ένα τίποτα»,
«Οι γονείς μου θα ντρέπονται για μένα», κλπ.
Τέτοιες σκέψεις είναι υπερβολικές και μη ρεαλιστικές, δημιουργούν έντονο άγχος και αρνητικά συναισθήματα για τον εαυτό και το μέλλον και αποτρέπουν ή υπονομεύουν κάθε επόμενη προσπάθεια.
«Η αποτυχία και το πώς νιώθει τώρα, μετά από αυτήν, είναι μόνο μια προσωρινή περίοδος, που θα αντιμετωπιστεί και θα περάσει», λέει η κ. Παυλάτου και συνεχίζει:
«Η αποτυχία είναι μια εμπειρία ανεπιθύμητη και δυσάρεστη, αλλά χρήσιμη για μελλοντική εκμετάλλευση, για να μάθει πράγματα για τον εαυτό του που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε καλύτερο αποτέλεσμα την επόμενη φορά».
Στην προσπάθειά του αυτή, το παιδί μπορεί να μιλήσει με ανθρώπους που εμπιστεύεται και μπορεί να έχουν αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο, αφού βέβαια πρώτα φροντίσει τον εαυτό του με ξεκούραση και χαλάρωση και βρει χρόνο για να ανασυγκροτηθεί.
Από την άλλη σημαντικό ρόλο στην διαχείριση μιας τέτοιας αποτυχίας έχουν και οι γονείς.
Η κ. Παυλάτου τους συμβουλεύει «να βοηθήσουν το παιδί τους να εκφράσει τα συναισθήματά του για την αποτυχία (θυμός, απογοήτευση, απελπισία κ.λπ.) και οι ίδιοι τα δικά τους, χωρίς υπερβολές και χωρίς να το «φορτώνουν» με αυτά (π.χ. «κι εγώ απογοητεύτηκα και στεναχωρήθηκα για σένα, αλλά…»), και να αποδεχτούν ότι είναι φυσιολογικό να νιώθουν έτσι, ως ένα σημείο».
Είναι βασικό να διαβεβαιώσουν το παιδί για το αυτονόητο: ότι η αγάπη, η αποδοχή και η στήριξή τους προς αυτό είναι δεδομένη, ανεξάρτητα από τις αποτυχίες ή τις επιτυχίες του.
Αν το παιδί έχει υπερβολικά αρνητικά συναισθήματα και καταστροφικές σκέψεις που διαρκούν, αφού του δώσουν τον απαραίτητο χρόνο, θα πρέπει ίσως να σκεφτούν το ενδεχόμενο να ζητήσουν τη βοήθεια ειδικού, ο οποίος μπορεί να εξομαλύνει το πρόβλημα.
Τέλος, θα πρέπει και εκείνοι να βοηθήσουν το παιδί να σχεδιάσει πώς θα «δράσει» από εδώ και πέρα. Να του δώσουν εναλλακτικές και να ξεκινήσουν μαζί την εφαρμογή ενός νέου σχεδίου.
Στόχος είναι να μπορέσουν τα παιδιά να μετατρέψουν την απογοήτευση σε δύναμη και πείσμα για να θέσουν και να επιδιώξουν νέους στόχους.
Άλλωστε, πάντα μετά την καταιγίδα, βγαίνει το ουράνιο τόξο…
Πηγή http://www.in2life.gr