της Ηρώς Κουνάδη
Είναι μικρούλι, τόσο μικρούλι που το γυρνάς με ποδήλατο σε μια μέρα, είναι ομορφούλι και είναι και δίπλα –τόσο δίπλα που για τους περισσότερους Αθηναίους είναι συνώνυμο της μονοήμερης εκδρομής. Κι όμως, το Αγκίστρι παρά το λιλιπούτειο μέγεθός του έχει αρκετές παραλίες και αρκετές γωνιές για να γεμίσει ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο –της δευτεριάτικης κοπάνας περιλαμβανομένης, και σχεδόν εγγυημένης. Φορτώνουμε, λοιπόν, τα ποδήλατα στο ferry boat (κι άλλα καλά νέα: η μεταφορά τους είναι δωρεάν) και ξεκινάμε για πρόβα διακοπών σε συσκευασία Σαρωνικού (*)
(*) Αλλά με μακράν εντυπωσιακότερες παραλίες, πολύ πιο καθαρά νερά και πολύ περισσότερα πευκοδάση απ’ ό,τι έχετε στο μυαλό σας ως «Σαρωνικό».
Οι βουτιές…
Ξεκινούν από τη μικρούλα, βοτσαλωτή Σκληρή, δέκα λεπτά με τα πόδια από το λιμάνι: πεντακάθαρα νερά και πράσινη κορνίζα ευγενική χορηγία του πευκοδάσους πίσω της –το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, αποτελεί την γειτονιά των ελεύθερων κατασκηνωτών, που πίνουν νερό στο όνομα του νησιού.
Μετά, είναι η παραλία-σταρ του νησιού, η Χαλικιάδα, η οποία απέχει άλλα 5-10 λεπτά από την Σκληρή. Η κατάβαση –καταρρίχηση, επί το ορθότερο– θα σας δυσκολέψει, αλλά το τοπίο θα σας αποζημιώσει: Λευκά βότσαλα, βαθιά, καταγάλανα νερά, απόκρημνα βράχια σκεπασμένα με πεύκα να την προστατεύουν. Όπως μας ενημερώνει η μαύρη μπογιά στον πρώτο βράχο που αντικρίζουμε μόλις κατεβαίνουμε, η Χαλικιάδα είναι παραλία γυμνιστών. Όπως γρήγορα διαπιστώνουμε, όχι αποκλειστικά –για την ακρίβεια, οι γυμνιστές είναι μάλλον μειοψηφία σε σχέση με τους φέροντες μαγιό.
Στο νότιο τμήμα του νησιού, οι δεινοί ποδηλάτες και πεζοπόροι φτάνουν νωρίς το πρωί για να βουτήξουν στα εξωτικά νερά της Μικρής και της Μεγάλης Δραγονέρας. Οι υπόλοιποι… νοικιάζουμε μηχανάκι –γιατί ο ήλιος δεν αστειεύεται. Όσο για το ποια από τις δύο θα επιλέξετε; Η Μεγάλη Δραγονέρα είναι αμμουδερή και οργανωμένη, με beach bar για τις απαραίτητες προμήθειες, ενώ η Μικρή, βοτσαλωτή, προσφέρεται για ρομαντικότερες, πιο prive βουτιές. Τα πεύκα φτάνουν και στις δύο σχεδόν μέχρι το κύμα. Διαλέγετε και παίρνετε.
Εξωτικότερη των εξωτικών, και πρασινότερη των πρασίνων, η «μυστική» παραλία του νησιού, η Απόνησος, δεν είναι ακριβώς παραλία: είναι πεύκα, ατελείωτα πεύκα, που καταλήγουν σε βράχια που καταλήγουν σε θάλασσα, τα χρώματα της οποίας φέρνουν στο μυαλό το τιρκουάζ του Ιονίου. Μια βουτιά εδώ και ξεχνάς ότι υπάρχει το υπόλοιπο νησί –αρχίζεις να καταστρώνεις σχέδια για να μείνεις να κολυμπάς σε αυτά τα νερά για το υπόλοιπο της ημέρας. Οι φήμες θέλουν το ηλιοβασίλεμα που φαίνεται από εδώ να είναι το καλύτερο του Σαρωνικού. Είναι κι αυτός ένας λόγος να μείνετε όλη μέρα, για να το διαπιστώσετε.
Λίγο βορειότερα, πολύ κοντά στην Απόνησο, δύο ερημικές, βοτσαλωτές παραλίες, τηςΜαγκίζας και της Μπαριάμας, περιμένουν να τις εξερευνήσετε. Αν προτιμάτε άμμο, αλλά δε θέλετε να αποχωριστείτε τα βαθιά νερά, η επίσης καταπράσινη παραλία της Μάρεζας είναι η ιδανικότερη επιλογή.
…Και οι βόλτες
Προφανώς, στριμώχνονται κάπου ανάμεσα στο ηλιοβασίλεμα και τις βραδινές ουζοκατανύξεις στα ταβερνάκια του νησιού –αφού οι παραλίες του δε μας αφήνουν και πολύ χρόνο ελεύθερο. Η ενδοχώρα, όμως, του λιλιπούτειου νησιού αξίζει όλον τον χρόνο που θα καταφέρετε να της αφιερώσετε –ή έστω όλες τις υποσχέσεις που θα δώσετε στον εαυτό σας ότι θα επιστρέψετε το φθινόπωρο, χορτασμένοι από βουτιές για να την εξερευνήσετε με ευνοϊκότερες από τους 40 βαθμούς υπό σκιάν συνθήκες.
Τα μονοπάτια που διατρέχουν τα δεκατέσσερα τετραγωνικά χιλιόμετρά του ενώνουν μεταξύ τους χωριουδάκια και παραλίες, περνώντας μέσα από ευωδιαστά –και σκιερά– πευκοδάση. Ακόμη κι αν δεν είστε φαν της πεζοπορίας, αξίζει να ανεβείτε στο Μετόχι, το λιλιπούτειο χωριουδάκι ανάμεσα στη Σκάλα και το Μύλο, για να θαυμάσετε την πανοραμική θέα από την πλαγιά του λόφου στην οποία είναι σκαρφαλωμένο, και να βολτάρετε στα γαλήνιαΛιμενάρια, το μικρότερο εκ των τριών χωριών του νησιού, για να γνωρίσετε από κοντά το παραδοσιακό άρωμα και τη γαλήνη που αποπνέουν.
http://www.in2life.gr/